Hakan Altınay*
Canım oğlum,
Sen ortamıza, bu dünyaya geleli 800 gün oldu. Başta annen ve ben olmak üzere pek çok insanı varsayım edebileceğinin çok ötesinde memnun ettin. Fotoğraflardaki doya doya gülen yüzüne bakınca ne kadar sevildiğini sezdiğine, bildiğine inanabiliyorum.
Bu mektubu ne vakit okuyacağını kestiremiyorum lakin bu devrin kıymetli dizilerinden birinin ismi Atiye. Onun ikinci döneminde beşerler artık yeni hiçbir doğumun olmadığı bir periyotta yaşıyorlar ve bunun ne kadar kasvetli bir ruh haline denk geldiğini oyuncular da, seyirciler de en ağır biçimde hissediyor. İnsanların çocuk yapmaya devam etmesi herkes için çok temel, yaşamsal bir umudun teyidi niteliğinde. Mahallede bir arada gezerken senin varlığının komşularımızı da ne kadar keyifli ettiğine çok şahit oldum.
Anneannen “İnsan çocuğu olunca apayrı bir sevgiyi tadar” demişti… Çok haklıymış. Sevgi aslen verildiğinde en hoş halde hissedilen bir histir derler… Hakikaten de öyleymiş. Seni şartsız, müdanasız, kocaman, sıkı sıkıya sevmek bu 800 günün en hoş yanıydı. Âlâ ki doğdun; âlâ ki annen ve benim ebeveynin olmamıza müsaade verdin, oğlum… Sen bize verilmiş olağanüstü bir armağansın.
Sen beni “bir sorunu çözmek üzere” şu anda konuttan uzakta bir yerde biliyorsun lakin biz Can abi ve Tavşan (Tayfun) abi ile Silivri’deyiz. Niçin bu türlü olduğunu anlatmanın kolay bir yolu yok lakin denemek gerekiyor. Bakalım becerebilecek miyim?
Senin ismin bir coğrafik bölgenin de ismi. Dünyanın en hoş denizine komşu; florası, faunası, insanları enfes; bence dünyanın en şahane köşesi, Ege coğrafyası… Bu bölgede “Yaşlılar gölgesinde uyuyamayacakları ağaçları diktiğinde, faziletli bir toplum olduk demektir” minvalinde bir kelam vardır. Dikkat çekilmek istenen dayanışmanın yalnızca çağdaşı olduğumuz beşerlerle değil, bizden evvel ve sonra gelenlerle de yapılan bir şey olduğu. Bizden daha batıdaki coğrafyalarda atomize birey ve onun bencilliği pek önemsense de bu toprakların insanları toplumsal ve çevresel ağların modülü olmayı, varoluşun ilişkiselliğini çok uygun bilir ve çok hoş yaşar. Mesela Nazım Hikmet “Lahana, araba, veba mikrobu ve yıldız; daima hısım akrabayız. Ve ey hoş gözlü sevgilim cogito ergo sum değil; bu haşmetli ailede varız da düşünebilmekteyiz” diye anlatmış bunu. Afrika’daki dostlarımızın anlatısı da birebir derecede şiirsel. “Ben benim zira sen sensin. Sen sensin zira biz biziz”…. Ubuntu derler dünyaya bu türlü bakmanın ismine.
Biz gerçekten birbirimize birçok formda bağlıysak, birbirimizin dirliği doğal ki hepimizi ilgilendirir. Eren Bülbül’ün de, Arat Dink’in de babalarından koparılmış olması hepimizi ilgilendirir. Dalai Lama “Dünyanın daha fazla başarılı beşere muhtaçlığı yok ancak yarenliğe çok gereksinimi var” derken kıymetli bir şeye dikkat çekiyor. Sezai Karakoç “Sevgi aptallık değildir, zekâyı aşan bir zekâ, duyguyu aşan bir duyarlılıktır” derken demlenmiş, damıtılmış bir farkındalığa davet yapıyor, oğlum.
İleride Mayıs-Haziran 2013 ya da Seyahat Ruhu diye okuyacağın olaylar sırasında Adana’da ölen bir polis memurunun gerisinden “Kaybınız kaybımızdır; acınız acımızdır” diye pankart açan ablalar, ağabeyler vardı. Bunun nasıl güç lakin gerekli ve kıymetli bir gönül dünyası gerektirdiğini bir gün yürüyüş yaparken konuşuruz umarım. Yarenliği, sevgiyi, dayanışmayı uygun bilir bu topraklar. Tavşan (Tayfun) abin Gezi’yi bir aşağıdan kardeşleşme serüveni olarak tanımlıyor… Bence bu şahane bir tarif. Biz de Boğaziçi Avrupa Siyaset Okulu’nun mezunlarıyla bu hoş ülkedeki dayanışma, kardeşleşme pratiklerini derlemiştik. Tahminen bir gün karıştırmak istersin o yayını.
Şanslıyız, oğlum, buralarda doğup büyüdüğümüz için… Çok şanslıyız. Lakin hayatta yalnızca kardeşlik, dayanışma ve sevgi yok alışılmış. Kötülük, kin, kibir de hayatın, insanlığın bir modülü. Sen annenin karnında büyürken ayda bir Silivri’ye gelip ağırlaştırılmış müebbet mahpus tehdidi altında yargılandık. Osman amca 2017’den beri Silivri’de. Senin yalnızca haberlerini aldı; tahminen bir fotoğrafını görmüştür. Sen dünyaya gelmeden iki ay evvel hepimiz beraat ettik. Biz çok safiyane sevindik… Hatta senin uğuruna yorduk ancak sevinmeyenler de vardı ve bizi tekrar yargılamaya karar verdiler. Bu seferki yargıçlar bizi dinlememeye, duymamaya yeminli üzereydiler. Bize tek bir soru sormadılar, ek tek bir kanıt sunulmadı, celseler boyunca telefonlarıyla oynamayı tercih ettiler. Her anına kendi gözlerimle şahitlik etmeme karşın nasıl bu kadar kin ve kötülük ile dolu olabildiklerine hâlâ çok şaşırıyorum. Bu kötücüllüğün ne kadar yaygın olduğu ve bu hal ile ne yapılması gerektiği annenle sık sık konuştuğumuz bir mesele… Hâlâ kesin bir görüş oluşturamadık lakin bu berbatlığa teslim olmamak, senin büyüyeceğin dünyayı bu nefrete teslim etmemek için çabalayacağız. Bu uğraşımız da yalnızca kan, ter ve gözyaşı içermiyor… Yolumuza harikulâde beşerler çıkıyor her gün. Şimdilik yalnızca bir adedinden bahsedeyim: Ulaş (Bayraktar) abin… Çok çalışkan, hayat dolu, mangal yürekli birisidir. Bizi Silivri’ye hapseden kötülük sistemi onu da üniversitedeki işinden atıp, PKK’ye dayanak oldun diye dava açtı. O ise “PKK benim babamı öldürdü yahu… Onlardan bile nefret etmedim. Siz de nefretimi kazanamayacaksınız” dedi.
Ulaş abin bu evliyalıkta haklı mı inan bilmiyorum lakin Ulaş, Can ve Tayfun ağabeylerini bu hayatta yalnız bırakmayacağımı uygun biliyorum. Umarım senin yoluna da bu türlü fevkalâde beşerler çıkar, canım oğlum. Her kuşak kendi dayanışma desenini kendi seçiyor, örüyor. Bakalım siz neler yapacaksınız?
Sana sarılmayı iple çeken baban,
Hakan.
*Birgün’de yayımlanan yazı motamot alınmıştır.